Μέρα πρώτη πρωινή. Στο καφενείο κάθεται στριμωγμένος ο Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης. Εκεί στην γωνία την ασπρόμαυρη, αναπολώντας χαμένες μνήμες. Ψηλαφίζει τα δρομικά των καιρών και οσμίζεται το μέλλον σαν μπαρούτι. Πετάει κάτι λασποπινελιές στον χάρτη του και κάτι χρώματα που παράφορα ζωντανεύουν το τοπίο του.
Μέρα δεύτερη πρωινή. Ο έρωτας του, καταλάγιασε σαν κατακάθι στο φλιτζάνι του πικρού καφέ. Θύμησες και ονειρικά, πάθη και νοσταλγίες, αμνησίες και ξεφαντώματα. Η γυναίκα που περίμενε, η γυναίκα πεπρωμένο. Η γυναίκα ονείρωξη και οργασμός.
Μέρα τρίτη πρωινή. Στο ίδιο ασπρόμαυρο κάδρο κρεμασμένος στέκεται ο ποιητής, γεμάτος θλίψη και οργή. Κοιτάζει έξω από την σπασμένη τζαμαρία την σκληρή καθημερινότητα και ρίχνει κραυγές μέσα στο άδειο ποτήρι του.
Μέρα τέταρτη πρωινή. Στρίβει τσιγάρο σέρτικο και δηλώνει παρόν με ντουμάνια καπνούς και σήματα, μέσα στο βαθύ πηγάδι της ζωής του. Μέσα στην σκοτεινή μιζέρια σας, τα φώτα θα ανοίξουμε και τις βροντές θα ακούσουμε. Με μια Τέχνη ξυλοπόδαρη θα στηρίξουμε την αρετή.
«Άρα είχε δίκιο ο Μπωντλαίρ!», θα μεθύσουμε με κρασί, με ποίηση και με αρετή, όπως μας αρέσει!
Τάσος Ρήτος
για περισσότερε κριτικές επισκεφτείτε http://www.vakxikon.gr/content/view/1362/839/lang,el/
