Ζώντας για μια δεκαετία στην Ιταλία, ο συγγραφέας απέκτησε πολλούς φανταστικούς φίλους. Τους έδινε περίεργα ονόματα, όπως Pier Paolo Pasolini, Luigi Pirandello, Eugenio Montale. Για ώρες κουβέντιαζαν παρέα, κάνοντας τον περίπατό τους ή πίνοντας ένα cappuccino, τρώγοντας μια carbonara. Ωστόσο, ο πιο αγαπημένος του φανταστικός φίλος είχε το περίεργο όνομα Dario Fo. O Dario ήταν παλιάτσος το επάγγελμα, έλεγε μάλιστα ότι κάνει πιρουέτες για να διασκεδάσει τον κόσμο σατιρίζοντας όσους βρίσκονται στην εξουσία. Έδειχνε πόσο φουσκωμένοι και ματαιόδοξοι είναι οι ισχυροί που κάνουν πολέμους, στους οποίους εμείς σκοτωνόμαστε. Του έλεγε ότι έτσι τους απογυμνώνει, «βγάζω το πώμα και... φσσσσ... ξεφουσκώνουν». Έτσι και ο Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης αποφάσισε να ντυθεί παλιάτσος και να τιμήσει τον φανταστικό του φίλο, αφήνοντας για λίγο κατά μέρος την ποίηση και γράφοντας μια κοινωνικοπολιτική σάτιρα με στοιχεία σουρεαλισμού. Ο συγγραφέας, μετανάστης από τα 19 του και παιδί της Χι γενιάς, βλέπει από μακριά και παρουσιάζει μία άλλη Ελλάδα με σαρκαστική διάθεση. Μια ιστορία που εξελίσσεται σε χρόνο ασαφή για το τι είναι μέλλον και τι παρελθόν. Μια Συμμορία που μπορεί κανείς να ανακαλύψει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες του πλανήτη μας.
[...] O Kωνσταντίνος Κοκολογιάννης, πλανόδιος στην πολιτικοκοινωνική πιάτσα, περιγράφοντας τα γνωρίσματα μιας συγκεκριμένης περιοχής της πραγματικότητας, μας παίρνει από το χέρι και επιχειρεί τη νοητική επεξεργασία της πραγματικότητας ή καλύτερα την «αναλογική» σχέση που μοιάζει ανεξέλεγκτη μεταξύ πολιτικής ηγεσίας και του ελληνικού λαού .
[..] Ο συγγραφέας της Συμμορίας είναι μέρος της περιθωριακής ελίτ αυτής που κατανοεί τις αλλαγές· την ελληνική ιδιοτυπία. Το έργο του είναι να ψάχνει στις αβύσσους που ανοίγονται κάτω από τα ρητά και τις μερικές αλήθειες τους.
Είναι ένας συγγραφέας, αλλιώτικος, αταξινόμητος που επιχειρεί δοκίμιο μυθιστορηματικό.
